مدح و ولادت حضرت علی علیه‌السلام
نیمه های شب و سرمای شدید گوشِ شب، ناله ای از دور شنید دل به درد آمــده و می نــالــید دست بر پشت و کـمر می مالید گاهی از درد به خود می پیچید گــاه از پرده دل، نالـه کـشــیــد مگــر این بود زن حــامــلـه ای بی پــرستاری و بی قــابــله ای دردِ زا بر کمرش سخت گــرفت پُشـت و پهلوی ورا درد گرفت گویی از خون جگر،لَخت گرفت نیمه شب،سوی حرم رَخت گرفت جان پناه خـــوشی ازبخت گرفت پـرده کعبه در آن وقت گــرفت تا مگــر، پرده ز کــارش گیرد دست حـق آید و بــارش گیــرد گفت ای باخبــــر از راز دلـــم ای خــــدای من و دمساز دلــم مِــهر تو، بارقــــه انـــدازِ دلـم بر ســر کوی تو، پـــرواز دلم شِــنـــوی از کـــرم آواز دلـــم دست تـو، پـــرده زنِ سـازِ دلم سهل کن عارضه مشکــل من بار بـــــردار، ز روی دل من در پــنــــاه حـــرمت آمــده ام به امــیـــد کـــرمــت آمــده ام بر درِ مــحــتــرمت آمـــده ام به بــســاط نِــعَــمَت آمـــده ام خسته از بارِ غــمت آمـــده ام شـرح غـم، تا دهــمت آمده ام شب تــاریک مرا روشن کن سهل بر من، خطر زادن کن نصف شب،بس که ز دل زاری کرد از دل و دیده، گُهربــاری کرد کردگــارش ز کــرم یــاری کرد عوض قابله، غمــخواری کرد حق از او، خوب نگهداری کرد مهربـــانی و پـرستــاری کرد داد در خلــوتِ کعـــبه راهــش شد حرم منزل و زایـشــگاهش شب او یکــــسره با درد گذشت بـا دلِ زار و رخ زرد گـذشــت آن شبِ دل ســیــه سـرد گذشت شب بر آن دردکـش فرد گذشت بر سرش هرچه شب آورد، گذشت هرچه آن درد بر او کرد، گذشت تا که شب رفت وسحرگاه رسید آن مَـه نــوســفـــر از راه رسید ز آسمان کـــوکبِ بختش پر زد بــر دل ظـــلـمتِ شب، آذر زد صـــبحِ سبزِ ابـــدیت ســـر زد چـون هـما، بر سرِ کعبه پر زد وه چه فالِ خوشی آن اختر زد پــیـک اقــبـال، رسیـد و در زد قــدمش گــفــت: مبــارک بادا بر ســرش تــاج تبــارک بادا نغمه مرغ سحر، از یک سـو شادی رُکن و حجر از یک سو کعبه در رقص نگر، از یک سو بانگِ تکـبیر پــسر، از یک سو مادرش کرده به بر، از یک سو نشرِ آن تازه خبــر، از یک سو همــه گفتند: عــلـی آمده است مـظــهـرِ لَم یــزلی آمده است فاطمه بنت اسد، شیــری زاد شیر غــرّانِ جـهــانگیری زاد دست بر قبضه شمشیری زاد عـقل کل، صاحب تدبیری زاد پـور آورد، ولی پــیــری زاد بهرِ مردان خــدا، میــری زاد آری آن میر، امیر عرب است شیر یزدان و خدای ادب است شد برون فاطمه از خانه عشق مست و مخمور ز پیمانه عشق شمع حق را شده پروانه عشق می کند فـخر به دردانــه عشق بَرَدش جانب کاشـانــه عـشق بــوسه زن بر لبِ جانانه عشق تا مگــر غنچه لب بــاز کـنـد معجــزِ عـیــسوی آغــاز کند چون که دیدند زنان عــــربش وان مباهات و نشاط و طربش خوش دویدند همه از عقــبش تا بپرسند ز حــــالات شـــبش شب تنهایی و درد و تعـــبش زاد چون این پسر نــــوشلبش روی نیکوی «علی» را دیدند بهر تبریک، رُخش بـــوسیدند جشنِ فــرخنده مــیلاد علیست دل ما خوش همه با یاد علیست کعبه زایشــگــه آبــاد علیست حـــرم حــــق، دل آبـاد علیست خلق را چشم به امداد علیست دل ما شـــاد به ارشــاد علیست چشم ما روشن ازاین مولود است بر همه عید علی، مسعود است مبــــدأ خلق، وجود علـــی است هستی و بود، ز بــود علــی است هرچه بینیم، نُمود علـــــی است خلق، محتــاج به جود علــی است مرغ حق، گرم سرودِ علی است « أسجدوا» رمز سجود علی است ظاهرا، آدم اگر مسجـــود است باطنا، سجده به این مولود است کشتی بحــــر نجاتـست، علــی چـــشمه آب حیــاتست، عــلــی اصل خیر و برکاتست، علــی فـــاتحـــی در غَزَواتست، علی معنی صوم و صلاتست عـلی جمع اضـداد صـفـاتست، عـلی ها علــی بشرٌ کـیــف بـشــر ربّه فــیــه تجــلّی و ظــهـــر چارده قـــــرن تمام است علــی بر همه خلق امــــام است علی صاحب کوثر و جام است علی شهره خاصّ و عوام است علی مِهر بام و مَــه شـام است علی من چه گویم که بنام است علی نـــام او، نام خـــدای از لیست اسم اعظم به خدا، نام علیست یا علی، خلق همه مستِ تواَند به وجود آمده، از هستِ تواَند چشمها دوختـه بر دستِ تواَند تو بلنـــدی و همه پست تـواَند عــاشقان واله و دلبستِ تواَند عـــــارفان طالبِ پیوست تواَند ما چو پروانه، تو شمعِ مایی مـایه گــــــــرمی جمعِ مایی یا علی، دست من و دامـــن تو چـشم دارم، به رُخ روشن تو خوشه چینم، به سر خرمن تو سرمه ام خاک سُم تــوسن تو حـــرم عشق بود، مــتتدفن تو آرزوی دل مــن، دیـــــدن تو نا امیــدم مکـن از درگــاهـت نظـــــریکن به فقــیــر راهت |